H Αρκαδία ήταν ήδη από τα αρχαία χρόνια η μυθική καρδιά της Ελλάδας. Ενας τόπος που η φυσική ομορφιά κι ο θρύλος ζυμώθηκαν τόσο που γίναν ένα στον νου των ανθρώπων. Οι αρχαίοι πρόγονοί μας πίστευαν την Αρκαδία λίκνο του ανθρώπινου πολιτισμού, τον τόπο όπου ο άνθρωπος πέρασε από τον νομαδικό ημιάγριο βίο στην εδραία ζωή, όπου χτίστικαν τα πρώτα σπίτια κι οι πρώτοι βωμοί των θεών. Οι Αρκάδες θεωρούνταν δεισιδαιμονέστεροι, δηλαδή οι πιο θεοσεβούμενοι, μεταξύ των αρχαίων Ελλήνων, φύλακες των πανάρχαιων παραδόσεων. Την ίδια μυθική ιδέα για την Αρκαδία κληρονόμησαν κι οι αρχαίοι Ρωμαίοι από τους Αρκάδες συνοικιστές της Ρώμης. Κι αυτή η μυθκή ιδέα, της μυστηριακής, αρχέγονης και αγνής Αρκαδίας, κληρονομήθηκε από τους Ρωμαίους στην Ευρωπαϊκή μυθολογία κι έκανε την Αρκαδία υψηλό σύμβολο του Ρομαντισμού.

Ολος αυτός ο κόσμος των θρύλων, που δεν απηχεί τίποτε άλλο από την επιθυμία των ανθρώπων να ονειρεύονται έναν χαμένο παράδεισο και να προσδοκούν την επιστροφή σε μια ειδυλλιακή φυσική απλότητα, είχε πάντα ένα σταθερό σκηνικό: τις δασωμένες πλαγιές του Μαινάλου, τα ορεινά λιβάδια του και τα κρύα, πολύβουα νερά των χειμάρρων του. Μπορεί να έχουν περάσει αιώνες πολλοί από τότε που γεννήθηκαν αυτοί οι θρύλοι. Αιώνες δύσκολοι και ταραγμένοι. Ομως τα μαλακά, χλωρά σχήματα των βουνών της Αρκαδίας δεν έπαψαν μέχρι και σήμερα να γεννούν στην ανθρώπινη ψυχή την δροσερή ελπίδα.

Αυτή η ελπίδα είναι που διαμόρφωσε το ήθος των κατοίκων αυτού του ειδυλλιακού τόπου. Ενα ήθος που χαρακτηρίζεται από την καρτερικότητα, την ηρεμία και το αδούλωτο πνεύμα.
Αυτή η ελπίδα ελκύει και τον επισκέπτη να αναζητήσει στίς πλαγιές του μυθικού βουνού τον προσωπικό του παράδεισο, μια φευγαλαία αίσθηση αιώνιας νεότητας.