Το νησί της Ρόδου, λόγω θέσης, μεγέθους και φυσικών και ανθρώπινων πόρων, από τα αρχαία χρόνια απέκτησε μεγάλο πλούτο και δύναμη, που μεταφράστηκαν σε πολιτική ανεξαρτησία και πολιτιστική ανάπτυξη. Τόσο ώστε οι αρχαίοι Ρόδιοι να είναι γνωστοί για την υπεροψία τους προς τους υπολοίπους Έλληνες. Η άνοδος της δύναμης του Μακεδονικού Βασιλείου διέκοψε την πολιτική ανεξαρτησία της Ρόδου, αλλά όχι και την εμπορική-οικονομική της δύναμη. Οι Ρόδιοι αφού άλλαξαν διαφόρους συμμάχους, τελικά συμμάχησαν με την Ρώμη στην οποία και παρέδωσαν το νησί τους, χάρη των οικονομικών προνομίων που διατήρησαν.

Στα μεσαιωνικά χρόνια η Ρόδος βασανίστηκε, όπως όλα τα νησιά του Αιγαίου, από την πειρατία και τις αραβικές επιδρομές, μέχρι το 1309, οπότε και πουλήθηκε στους Ιωαννίτες Ιππότες της Ιερουσαλήμ, που την έκαναν κέντρο του κράτους τους για δύο αιώνες. Τους Ιωαννίτες ακολούθησαν οι Τούρκοι, που κράτησαν το νησί για τέσσερεις αιώνες· περίοδο που διαμορφώνεται οριστικά και ο λαϊκός του πολιτισμός.

Στο πρώτο μισό του 20ου αι. και για τέσσερεις δεκαετίες, η Ρόδος γίνεται το κέντρο της Ιταλικής κυριαρχίας των Δωδεκανήσων. Σε αυτά τα χρόνια διαμορφώνεται οριστικά η μορφή της πόλης, με την απομάκρυνση των πολλών Οθωμανικών στοιχείων, την αναστύλωση και ανάδειξη των ιπποτικών κτηρίων, και την δημιουργία νέων δημόσιων κτηρίων στο αυτοκρατορικό πνεύμα του Ιταλικού φασισμού. Επίσης σε αυτά τα χρόνια μπαίνουν και οι βάσεις για τον τουριστικό προσανατολισμό του νησιού, που θα το αναδείξει σε ένα από τα κορυφαία παραθεριστικά θέρετρα της Μεσογείου.