Κάθε τόπος έχει την μοναδικότητά του,όπως αυτή καταγράφεται στην συνείδηση του κατοίκου του ή του απλού θεατή του, όμως υπάρχουν κάποιοι τόποι που διεκδικούν μια αντικειμενική ιδιαιτερότητα. Τέτοιος τόπος είναι το βουνό του Πηλίου. Ενα μοναδικό ύψωμα γής ανάμεσα στον κάμπο και την θάλασσα. Με την δική του ιδιαίτερη φύση και παρουσία. Ενα βουνό που μετέχει του Αιγαίου, με τις δεκάδες παραλίες του. Ενας κήπος δίπλα στο κύμα. Ενας παράδεισος γονιμότητας, που αναβλύζει ζωή όπως αναβλύζουν τα ατέλειωτα πλούσια νερά του οι δεκάδες πηγές του.

Ο άνθρωπος άργησε να τον κατοικήσει. Ισως τον απέτρεπε η πυκνότητα της χλωριδικής του φύσης, που σε πολλά σημεία, ακόμη και σήμερα, δίνει την εντύπωση τροπικού δάσους. Οταν μάλιστα δίπλα στο βουνό εκτείνεται ο πιό πλούσιος κάμπος της Νότιας Βαλκανικής, γιατί να μπεί στον κόπο να τιθασεύσει ένα τέτοιο μνημείο οργιώδους φυσικής ζωής. Γιατί αυτό είναι το Πήλιο: ένας μεγάλος κρεμαστός κήπος. Οταν όμως ήρθε η ώρα να κατοικηθεί το βουνό από τον άνθρωπο, αυτό επέβαλε στον οικιστή του τον ρυθμό του. Στα δεκάδες γραφικά χωριά του, θα δει ο επισκέπτης τις αυλές των σπιτιών πνιγμένες στις γλάστρες και στα λουλούδια. Λές και η φύση γύρω δεν είναι αρκετά πλούσια και ζωηρή. Κι όμως, ο οργιαστικός ρυθμός της γονιμότητάς της δεν κάνει τον άνθρωπο απλό θεατή που τον απολαμβάνει, αλλά τον προτρέπει να συμμετάσχει κι αυτός με το έργο του στο έργο της. Η φημισμένη παραδοσιακή αρχιτεκτονική των χωριών του, αναδύεται μέσα από τις καταπράσινες πλαγιές σαν συμπλήρωμα των απειράριθμων μορφών της φυσικής δημιουργικότητας. Ο,τι χτίζει ο ανθρωπος στο Πήλιο, η Φύση τρέχει να το άγκαλιάσει και να το αφομοιώσει.

Το Πήλιο είναι ο τόπος που ξεκουράζει την ψυχή του επισκέπτη όχι με την αυστηρή ηρεμία του τοπίου του, αλλά με την ζωηράδα της ζωής του και τον θόρυβο των νερών του.