H Επτανησιακή κουζίνα είναι κουζίνα συγκρητιστική και συνθετική· κουβαλά την ιστορική και κοινωνική εμπειρία του επτανησιακού λαού, και μαρτυρά την δημιουργική του φλέβα, αλλά και την αγάπη του για την ζωή. Ομως και κάθε νησί , ενώ μετέχει της επτανησιακής γαστρονομικής παράδοσης, έχει την δική του ιδιαίτερη έκφραση αυτής της παράδοσης. Στην Ζάκυνθο η κουζίνα μάλλον προτιμά το κρέας από το ψάρι και, επίσης, οι γεύσεις είναι λίγο πιό αδρές από ότι σε άλλα νησιά.

Οι Ζακυνθινοί αγαπούν πολύ:   

   το στιφάδο με σκόρδα,
   το γεμιστό κουνέλι (συνήθως το γεμίζουν με συκωτάκια και λαδοτύρι),
   την σοφιγαδούρα (προβατίνα γιαχνί με σκόρδο και κεφαλογραβιέρα),
   το σκορδοστούμπι (μελιτζάνες με σκόρδο και ντομάτα),
   το ζυγούρι στην λαδόκολλα (με πιπεριές και δυνατό ντόπιο τυρί),
   αλλά και
   το μπορντέτο, το ντόπιο μπουρδέτο, με παστό μπακαλιάρο και ζακυνθινό νεροκρέμμυδο.

Τα πιάτα αυτά, που ιδιαίτερα θα τα χαρείτε στα ορεινά χωριουδάκια και σε οικογενειακά ταβερνάκια, συνοδεύονται με ντόπιο κρασί, την Βερντέα, και λαδοτύρι. Η Βερντέα είναι λευκό κρασί, αποκλειστικά ζακυνθινό, που παράγεται από την τοπική ποικιλία γουστολίδι. Το λαδοτύρι βρίσκεται στην κορυφή της ζακυνθινής τυροκομίας και είναι ένα εξαιρετικά πικάντικο τυρί με δυνατή γεύση και μυρωδιά.

Το κατεξοχήν όμως αγροτικό προϊόν της Ζακύνθου ήταν και είναι η εξαιρετική της μαύρη σταφίδα, που συνοδεύει όλα τα ζακυνθινά τραπέζια και εξάγεται και στο εξωτερικό. Αλλά ζακυνθινά γλυκίσματα είναι το περίφημα μαντολάτο (από αμύγδαλα, μαρέγκα και μέλι), η φριτούρα (είδος τηγανιτού σιμιγδαλένιου χαλβά) και το παστέλι, που σερβίρονται στα πανηγύρια και στις παρεΐστικες διασκεδάσεις.