Ενα τείχος από ψηλά βουνά, που χωρίζει την Ηπειρο από την Μακεδονία, λιγοστά ορεινά περάσματα, κλειστά οροπέδια που σχηματίζουν ορεινές κοιλάδες, δεκάδες χείμαροι και ρέματα που κατηφορίζουν προς τις ημιορεινές λεκάνες της Δυτικής Μακεδονίας μέσα από τις πολλές χαράδρες των βουνών, δάση και ορεινά λιβάδια σε αλληλοδιαδοχή, αυτό είναι το φυσικό σκηνικό των ανατολικών παρυφών της Βόρειας Πίνδου.

Σε αυτό το σκηνικό πρωταγωνιστές είναι η αρκούδα κι άνθρωπος. Ο άνθρωπος σαν ποιμένας νομάδας, σαν υλοτόμος, σαν χτίστης της πέτρας, σαν δάσκαλος των ελληνικών γραμμάτων, σαν μετανάστης που νοσταλγεί τα βουνά. Ο άνθρωπος προσαρμοσμένος στην ζωή και τους όρους των βουνών. Ο άνθρωπος που βρίσκει ανάπαυση στην αρχέγονη ομορφιά της Βάλια Κάλντα και της Βάλια Κίρνα και δροσίζει την ψυχή του στις αλπικές Δρακόλιμνες του Σμόλικα και της Φλέγκας, στις κλεισούρες του Αώου και του Βενέτικου. Ο άνθρωπος που προσπαθεί να κρατηθεί στον προγονικό του τόπο, που αγωνίζεται να τον προστατεύσει, να τον αναδείξει και να τον μοιραστεί με όσους αναζητούν την εμπειρία της φυσικής μεγαλωσύνης του.

Τα βλαχοχώρια των Γρεβενών προτείνουν στον επισκέπτη την αρχέγονη σιωπή τους. Την σιωπή της παρθένας φύσης που τα περιβάλλει. Την σιωπή της επίμονης πίστης τους στα προγονικά τους κονάκια. Χωριά όμορφα και περήφανα και φιλόξενα. Χωριά ονομαστά: Σαμαρίνα, Αβδέλα, που παλιά περιμένανε το Καλοκαίρι να ζωντανέψουν, σαν να βγαίνανε από χειμεριά νάρκη. Σήμερα όμως, η σύγχρονη Εγνατία οδός και το Εθνικό Χιονοδρομικό Κέντρο κάνανε και τον Χειμώνα πολύβουο και ζωηρό, προσελκύοντας πλήθος επισκεπτών που ζητούν να βρούν την αναψυχή της αυθεντικής φυσικής ομορφιάς τους.