Ο τόπος αυτός είναι ένας εξαιρετικά κλειστός και απομονωμένος τόπος. Υψίπεδα περιτριγυρισμένα από ψηλές, δυσπρόσιτες οροσειρές, με πυκνά δασωμένες πλαγιές, που συνδέονται με στενά, ορεινά περάσματα. Τέτοια περάσματα αποκτούσαν πάντα μεγάλη σημασία για τους μικρούς πληθυσμούς που έτρεφε ο τόπος κι ακόμη μεγαλύτερη σημασία για όσους ζούσαν στα πιο πλατιά και πιο ανεπτυγμένα μέρη των καλλιεργημένων πεδιάδων.

Τα οροπέδια που τα βουνά αυτά περιέκλειαν ήταν λιμναίοι οικολογικοί παράδεισοι, που δεν επέτρεπαν μεγάλους πληθυσμούς κατοίκων. (Δεν μπορεί μια λίμνη, όσο όμορφη κι αν είναι, να υποστηρίξει τόσο μεγάλο πληθυσμό όσο ένας καλά αρδευόμενος κάμπος.) Το κυρίαρχο ρόλο εδώ τον είχε πάντα η φύση και μόνο δευτερευόντως η ανθρώπινη δραστηριότητα, που παρέμενε στο επίπεδο της επιβίωσης και ανάλωνε τις δυνάμεις της σε έναν διαρκή αγώνα προσαρμογής στα περιβαλλοντικά δεδομένα. Οι ιστορικές περιπέτειες της περιοχής, στην διάρκεια του περασμένου αιώνα, ευνόησαν ακόμη περισσότερο την απομόνωσή του, με αποτέλεσμα να παραδοθεί σήμερα σε μας σαν ένα ίδιαίτερα αυθεντικό οικοσύστημα εξαιρετικής ομορφιάς.

Μέσα σε αυτό το οικοσύστημα αναπτύχθηκαν από πολύ παλιά μικροί ορεινοί και λιμαναίοι οικισμοί, που ο πλούτος τους ήταν η ομορφιά τους. Νυμφαίο, Πρέσπες, Πισοδέρι, ονόματα κάποτε άγνωστα στους πολλούς Έλληνες, τώρα είναι συνώνυμα του ορεινού τουρισμού, και του οικοτουρισμού.

Οι λιγοστοί κάτοικοι του τόπου, μαθημένοι για αιώνες στον μονήρη βίο των ακριτικών βουνών τους, δέχονται ευχάριστα την νέα πραγματικότητα, του περιβαλλοντικού και του χειμερινού τουρισμού, που δίνει οικονομική και πληθυσμιακή αναγέννηση στον τόπο τους. Μαθημένοι να χτίζουν την ζωή τους με τα λίγα και να αγαπούν τον απόκοσμα όμορφο τόπο τους, νιώθουν περήφανοι όταν βλέπουν τον μακρινό επισκέπτη να τιμά αυτήν την ομορφιά και να θαυμάζει τον τόπο τους.